Land, land!...

In 1972 stelde Márai zijn herinneringen aan de laatste vier jaar die hij in zijn vaderland Hongarije doorbracht op schrift - van de Duitse bezetting in 1944, de bevrijding door de Russen en eerste jaren van de communistische dictatuur, tot aan het moment dat hij in september 1948 het land verliet om er nooit meer terug te keren.


Zijn herinneringen zijn historisch gezien de moeite waard omdat ze trefzeker deze woelige periode in de Europese geschiedenis beschrijven. Ook intrigeren ze omdat ze veel over Sándor Márai en zijn leven vertellen. Maar in de allereerste plaats zijn ze prachtige literatuur. In handen van de grote schrijver die Márai is, overstijgen zijn herinneringen immers het persoonlijke. Ze raken ons diep omdat ze onder het oppervlak van koele observatie en afstandelijk verwondering over de wezenlijke vragen van het menselijke bestaan gaan.